در فضای کنونی کشور،کاربران اینترنتی و وبلاگ نویسان باید تزریق روحیه کنند نه ایجاد ناامیدی!

نمی دانم چرا ما ایرانیان در شرایط خاص، بد عمل می کنیم. در ورزشگاها وقتی تیممان خوب بازی می کند و تهاجمی است بسیار تشویق می کنیم، وقتی تیممان وضعیتش به هم می ریزد و یا گل می خورد و نیاز به تشویق و تزریق روحیه دارد، در سکوت فرو می رویم. همین اخلاقمان در زندگی و در مسائل اجتماعی هم به خوبی نمود دارد. در مبارزات اجتماعیمان همین رویه را به عینه دیده ایم. حکومت هم به خوبی این را می داند و از این ضعفمان به خوبی استفاده کرده و جو ناامیدی را میانمان دامن زده است. در جامعه ای که قشر تحصیل کرده اش چنین یاس و ناامیدی به سراغش می آید، از بقیه مردمش چه انتظاری می توان داشت؟ نزدیک به یک سال است ما کاربران در بیشتر موارد تزریق ناامیدی کرده ایم. اطلاع رسانی در مورد زندانیان جنبش و رنج و دردشان کار خوبی بوده و تنفر و خشم مردمی را چندین برابر کرده است ولی در کنار این گونه لینکها و موضوعات داغی که ایجاد کردیم کمتر به تشویق و تزریق روحیه پرداختیم. چه بسیار افرادی هستند که شاید تا به حال بالاترین را ندیده باشند ولی تا به امروز مشغول شعار نویسی در شهرها می باشند. باید روحیه را در این افراد دید، کسانی که بعد از یک سال و نیم هنوز امید دارند و ادامه می دهند. آنها نه می گویند چرا موسوی فلان نکرد، چرا کروبی بیسار. آنها عملگرا هستند و به وظیفه خود بدون خستگی و به طور مستمر ادامه می دهند. دوستان ما کاربران اینترنتی وظیفه داریم به جامعه تزریق روحیه کنیم. یادم می آید زمانی که در بالاترین اتحاد بود، زمانی که روحیه بود، همین روحیه را به جامعه منتقل می کرد و می دیدیم بیشترین بازدید کننده را داشت. بیاییم دعواهای پیش پا افتاده را به کناری بگذاریم. بیاییم با منطق، انصاف و صداقت نقشه راهمان تا دموکراسی و آبادی ایران را ترسیم کنیم. عهد کنیم ناامیدی را از خود بیرون کنیم. راه موفقیت در هیچ زمینه ای کوتاه نیست، میانبری هم ندارد. به یاد داشته باشیم پیروزی هایی که سخت به دست آیند پایدارتر هستند و شیرین تر.