۱۳۹۱ خرداد ۱۰, چهارشنبه

نامه خانواده 46 زندانی کودتا به دادستان تهران زندانیان سیاسی تبدیل به اسیر جنگی شده اند!


جناب آقای جعفری دولت آباد،ی دادستان عمومی و انقلاب تهران

با سلام

عرف جاری و آیین نامه اداره زندان های کشور برای زندانیان، اعم از آنانکه مرتکب جرائم بزرگ قتل و تجاوز و سرقت و یا جرایم کوچک شده اند، به حکم شئون انسانی آنان و خانواده هایشان حقوقی را به رسمیت می شناسد که در تبعیضی آشکار توسط شخص شما از فرزندان، همسران، پدران، مادران، و بستگان بیگناه ما که به صرف حق گویی و مبارزه با تقلب و دروغ در بند به سر می برند سلب شده است.

تا حدی که شما برقراری یک ارتباط ساده تلفنی را توسط زندانی مظلومی که عزیز خود را از دست داده است، منوط به اجازه مستقیم شخص خود کرده اید، گویی دادستان استانی که یک پنجم جمعیت کشور را در بر می گیرد وظیفه ای مهم تر از تعدی به حقوق انسانی زندانیان سیاسی ندارد.

چگونه خواهد بود اگر خانواده شما در شهرستان زندگی کنند و وسیله ای جز چنین ارتباط تلفنی ناممکن برای اطلاع از حال شما نداشته باشند؟ چگونه خواهد بود اگر فرزندان دانش آموز شما به دلیل تلاقی وقت ملاقات با ساعات تحصیل در بخش اعظم سال از شنیدن صدای پدر خود محروم شوند؟ چگونه خواهد بود اگر عزیزی را از دست داده باشید و فرصت آخرین وداع با او یا خاک او را برای تنها دو روز و علیرغم سپردن سنگین ترین سپرده ها از شما دریغ کنند؟ یا خانواده شما را مجبور کنند که برای به دست آوردن اجازه یک ملاقات حضوری هر بار به حضورش! بروند و اهانت و تحقیر و اذیت دفترداران او را تحمل کنند؟ یا هفته ها کلیه درد، دندان درد، و بیماری های کشنده دیگر را تحمل نمایید تا او میل کند یا فرصت بیاید تا به شما اجازه درمان بیرون از زندان را بدهد؟ یا به شما اجازه دیدار با وکیلتان را ندهند تا از دفاع از خود در دادگاه عاجز باشید؟ اینها و امثال آن سرنوشتی است که ما برای امثال شما آرزو نمی کنیم زیرا بخش اعظم آن بیش از مجازات شما مستلزم مجازات خانواده بیگناهتان است.

آقای دادستان، ما برای عزیزان خود خواسته هایی فراتر از همه حقوقی که سایر زندانیان از آن برخوردارند و تا پیش از تصدی شما در مورد زندانیان سیاسی بعد از انتخابات به بند ۳۵۰ حتی در این زندان به رسمیت شناخته می شد، نداریم. انتظاری گزافه است؟

خانواده زندانیان سیاسی:
1- خانواده بهمن احمدی امویی
2- خانواده حسن اسدی زیدآبادی
3- خانواده سیدعلیرضا بهشتی
4- خانواده محمد رضا مقیسه
5- خانواده فیض الله عرب سرخی
6- خانواده ابوالفضل قدیانی
7- خانواده علیرضا رجایی
8- خانواده عماد بهاور
9- خانواده محمد قلاهری
10- خانواده بابک داشاب
11- خانواده قاسم شعله سعدی
12- خانواده علی ملیحی
13- خانواده فرشاد قربانپور
14- خانواده عبدالله مومنی
15- خانواده عبدالفتاح سلطانی
16- خانواده علی جمالی
17- خانواده مهران فرجی
18- خانواده محمد علی ولایتی
19- خانواده رضا انصاری راد
20- خانواده سیدحسین رونقی ملکی
21- خانواده فریدون صیدی راد
22- خانواده مهدی کوهکن
23- خانواده عارف درویش
24- خانواده رضا مولوی
25- خانواده امیراحسان تهرانی
26- خانواده جعفر گنجی
27- خانواده محمدحسین نعیمی پور
28- خانواده محمد صادق رهبری
29- خانواده اسماعیل صحابه تبریزی
30- خانواده فرزاد طاهری
31- خانواده سیدمحمد ابراهیمی
32- خانواده حمیدرضا مقدسی
33- خانواده علی گودرزی
34- خانواده محمد داودی
35- خانواده مهدی خدایی
36- خانواده جواد علیخانی
37- خانواده حمید ایزدیاری
38- خانواده امیرخسرو دلیرثانی
39- خانواده معصوم فردیس
40- خانواده محمدرضا معتمد نیا
41- خانواده محمد سیف زاده
42- خانواده مزدک علی نظری
43- خانواده مصطفی نیلی
44- خانواده سیامک قادری
45- خانواده حسین زرینی
46- خانواده سعید متین پور
پیک نت 11 خـــــرداد













۱۳۹۱ خرداد ۸, دوشنبه

کشتاری که زمینه ساز دخالت مستقیم شورای امنیت در امور سوریه شد!

بدنبال انتشار اخبار و تصاویر مربوط به کشته شدن 90 نفر در شهر "حوله" سوریه که در میان آنها دهها کودک نیز وجود دارد، زمینه های قطعی تشکیل جلسه فوری شورای امنیت سازمان ملل برای تصمیم درباره رژیم حاکم در سوریه فراهم آمد.

گفته می شود این کشتار حاصل حمله نیروهای نظامی و امنیتی دولت سوریه به شهر "حوله" بوده و ناظران سازمان ملل که در سوریه حضور دارند آن را تائید کرده اند. حوله از شهرهای استان حمص است و کشتار در جریان تظاهرات ضد دولتی در پایان نماز جمعه در این شهر صورت گرفته است.


۱۳۹۱ خرداد ۶, شنبه

دهان دریدگی فرماندهان بی حیای سپاه




در سالگشت بازپس گرفتن خرمشهر از ارتش عراق، یک عکس و یک سخنرانی منتشر شده است. عکسی که منتشر شده مربوط به زمان باز پس گرفتن خرمشهر از صدام حسین است، یعنی حدود 20 سال پیش. و سخنرانی که منتشر شده مربوط به یکی از فرماندهان سپاه بنام جباری است که او را فرمانده سپاه "ولی امر" معرفی کرده اند.

معلوم نیست آن زمان که عکس حضور خاتمی و محسن رضائی فرمانده سپاه و برخی اعضای کابینه میرحسین موسوی در خرمشهر تازه آزاد شده، زیر یک سقف ویران به صف ایستاده بودند، سردار جباری کجا بوده و چه می کرده؟ اما امروز معلوم است کجاست و چه می گوید.

سردار جباری در مراسم سالگرد آزاد سازی خرمشهر که نه در خرمشهر جنگ زده، بلکه در شهر قزوین پنجشنبه گذشته برپا شده بود گفت:

"خاتمی که می‌خواهد پس از این همه خیانت به میان مردم بازگردد، باید جلوی مردم زانو زده و بگوید غلط کردم. او باید خجالت بکشد و توبه کند.

همین سردار بی حیا، در باره میرحسین موسوی که نخست وزیر سالهای جنگ بوده نیز گفت:"موسوی و همسرش در دوران اصلاحات، به استقبال شیرین عبادی بی‌حجاب و ضدانقلاب رفته و از او در دانشگاه الزهرا تجلیل کردند که این مسئله خودش نشان‌دهنده انحراف موسوی و همراهی او با ضدانقلاب است."

درجاتی که مثل نقل و نبات علی خامنه ای میان برخی اعضای سپاه که چاپلوس و مطیع او شدند تقسیم کرد و پست های فرماندهی را بدستشان سپرد تا از ولایت او دفاع کنند، از محصولاتش یکی هم فرمانده سپاه "ولی امر" است که سخنانش را در بالا خواندید!

عکس: از راست به چپ محمد خاتمی وزیر ارشاد، مصطفی هاشمی‌طبا وزیر صنایع و بهزاد نبوی وزیر صنایع سنگین در دولت میرحسین موسوی و محسن رضایی فرمانده وقت سپاه در جریان بازدید از خرمشهر آزاد شده!


۱۳۹۱ خرداد ۴, پنجشنبه

نتیجه اجلاس وسیع ناتو در شیکاگو آماده شدن برای سرکوب جنبش های اعتراضی

درباره اجلاس گسترده ناتو در شیکاگو هر نوع حدس و گمان و بزرگ نمائی ماجرای خروج نظامی از افغانستان مطرح شد، اما در باره ماهیت و هدف نهائی این اجلاس کمتر سخن گفته شد. این در حالی است که در قطعنامه پایانی این اجلاس، به این نکات اساسی اشاره شده بود، اما در لابلای مسائل حاشیه ای. اجلاسی که در آن رهبران و نمایندگان 60 کشور جهان حضور یافته و نزدیک به 60 میلیون دلار هزینه برپائی آن برآورد و اعلام شده است.
بموجب همان اشاراتی که در لابلای حاشیه ها گم شده، این اجلاس با هدف دفاع از برنامه ریاضت اقتصادی در سراسر جهان به سود بانک ها و بورس ها برپا شد و در ادامه همین هدف، مقابله با جنبش های اعتراضی و انقلابی مورد بررسی قرار گرفت. بویژه که این بار جنبش های اعتراضی و انقلابی نه در امریکا لاتین و یا خاورمیانه و یا آسیای جنوب شرقی، بلکه در قلب نیویورک "جنبش والستریت" و در همه کشورهای عضو اتحادیه اروپا شکل گرفته است. بنابراین، هدف از اجلاس ناتو در شیکاگو آرایش نظامی برای سرکوب جنبش های انقلابی بود. به همین دلیل فرانسه و رئیس جمهور تازه انتخاب شده آن که از حزب سوسیالیست این کشور است و ساز دیگری را کوک کرده، بیش از دیگران در این اجلاس زیر فشار بود.
از بیانیه پایانی اجلاس شیکاگو بخوانید:
1- دفاع از استمرار برنامه های ریاضت اقتصادی
2- جلوگیری از کاهش منابع مالی ناتو
3- حفظ قدرت و تقسیم مسؤلیت ها
4- تحکیم شبکه ناتو متحدان و شرکای آن در سراسر جهان
5- جمع بندی و درس های دخالت نظامی ناتو در لیبی و آماده شدن برای مقابله با بحران اتمی ایران و بحران سوریه
6- مقابله با بحران های امنیتی ناشی از بحران اقتصادی
7- گسترش شبکه متحدان و شرکای ناتو، با هدف حفظ امنیت سرمایه داری؛ در دوران اجرای برنامه ریاضت اقتصادی.

این بندها نه بصورت شماره گذاری – آنگونه که ما دسته بندی کردیم- و نه با این جمله بندی و صراحت، بلکه در قالب جملات چند پهلو که خواص بدانند و عامه مردم نفهمند در بیانیه مشروح و طولانی پایانی اجلاس گنجانده شده است. بموجب این نکات، ناتو از این پس می رود تا جانشین سازمان ملل متحد شود و یا البته سازمان مسلح بین المللی.
پیک نت 4 خـــــرداد 

۱۳۹۱ خرداد ۱, دوشنبه

:: «روز مادر» با کودکانی دور از مادر


روز مادر به نیّت دیدن خانم رحمانی، مادر تقی و بچه های نرگس محمدی از خانه بیرون می زنم. هوا ابری است. ابرهایی که از شدت بارداری سنگین و سیاه شده اند و مثل زنان آبستن، آهسته و تنبلانه به هم می پیوندند و سراسر آسمان را می پوشانند تا بستری برای باریدن و سبک شدن شان فراهم کنند. برای این که مثل دفعه قبل تا زانو گرفتار سیلاب های بهاری نشوم به شتاب راه می روم. وسط های راه هستم که می بینم در میانه روز هوا چون اوایل شب سیاه شده و تا به خود بیایم رگبار دیوانه وار بهاری غافلگیرم می کند و زمین و آسمان را بهم می دوزد. می بارد و می بارد... باریدنی. در جستجوی سر پناه در کنار عده ای که زیر سایبان بالکن خانه ای کیپ هم جمع شده اند پناه می گیرم. تا باران آرام و سر براه شود. بعد از دقایقی رگبار تبدیل به باران ملایمی میشود. ابرها خوشحال از این که بارشان را بر زمین گذاشته اند چست و چابک تن سبک شان را به دست نسیم می سپارند تا با خودش ببرد هر جا که دلخواه اوست. خورشید خانم هم آرام و با وقار از هستی سبک شده ابر که این بار بی صدا و آرام ته مانده های بارانش را بر زمین فرو می بارد عبور می کند و می درخشد، درخشیدنی! چند روزی هست که بازی قایم باشک ابر و آفتاب با همدستی نسیم بهاری مردم را سرگرم و سر بهوا کرده است. هوا بوی عشق می دهد. هستی جوانانه در این هوا، بی اعتنا به سنگینی فضای گشتی – ارشادی و بی خیال از گرانی و بیکاری و غم، همه جا سرک می کشد و در جستجوی عشق به هر طریق که دانی و داند زمین و زمان را می کاود. کوه های البرز در افق دیدم قرار می گیرند و صحنه بدیعی از ابرهای سیاه و سفید و نارنجی و بنفش با تکه های پیدا و ناپیدای آسمان ساخته اند. تماشایی است. از این که در این هوا نفس می کشم و از دیدن تابلو زیبای طبیعت لذت می برم، احساس گناه می کنم. با خودم فکر می کنم اوین عبوس هم پای همین رنگین کمان زیبای کوهستانی خود را به خواب زده است. یاد نرگس که می افتم، چهره های بهاره، مهدیه، نسرین، شبنم و نازنین هم در خاطرم جان می گیرند. در درونم می نالم که: آی آزادی رنگ آبیت پیدا نیست! چطور می شود عشق و آزادی چنین نزدیک باشند و فقط چند میله سرد و سیاه، آن ها را چنان دور از دسترس سازد که چون آرزویی دست نیافتنی به نظر آیند؟! به نرگس فکر می کنم. یاد روز چهارده اسفند سیزده سال پیش میافتم. مراسم بزرگداشت دکتر مصدق بود. کنار هم ایستاده بودیم. نرگس به آرامی و شرمگینانه در گوشم گفت مینو خانم امروز عقدکنان من و تقی است. ناباورانه نگاهش کردم و پرسیدم جدی میگی؟ همین امروز؟ سرخوشانه خندید و سرش را به علامت تائید تکان داد. گفتم پس چرا اینجایی کی به مراسم می رسی نکنه میخواهی همین جا مراسم را برگزار کنی؟ گفت نه بابا... در آغوش کشیدم اش و برایش آرزوی خوشبختی و سپید روزی کردم. از سر شیطنت به او گفتم چرا قبل از این به یک فعال سیاسی بله عاشقانه بگویی با من مشورت نکردی؟! به خنده و با حاضر جوابی خاص خودش گفت آخه از بزرگ تر ها شنیده ام که گفته اند در کار خیر حاجت مشاوره نیست. چه روز خوبی بود آن روز... با چنین حال و هوایی به خانه قدیمی و کوچک خانم رحمانی می رسم. همانجا که اکنون به پناهگاه مادری در فراق فرزند و فرزندانی در فراق مادر تبدیل شده است. در می زنم. خانم رحمانی با روی خوش و آغوش مهربانش به استقبالم می آید. به خیال خود برای دلداریش آمده ام، اما شوریده حال در آغوش او آرام می گیرم. صورت نجیب و موهای سپید و پر پشت اش را می بوسم و می بویم. و با تعارف او وارد منزل اش می شوم. علی و کیانا کودکان دوقلوی نرگس، ظاهرا بی اعتنا به مهمان تازه وارد پای کامپیوتر قدیمی نشسته و سرگرم بازی اند. کیانا را که زیر چشمی نگاهم می کند در آغوش می کشم و می بوسم. می گویم سه تا بوس یکی از طرف مامان نرگس یکی از طرف بابا تقی و یکی هم برای خودم. کیانا با چشم های معصوم و پرسنده اش نگاهم می کند و از من که سفت و سخت او را در آغوش گرفته ام می پرسد تو مامان ام رو دیدی؟ گفتم آره، بابا خودش گفت که از طرفش ببوسمت. لبخندی گذرا بر چهره اش می دود و می گوید چه بوی خوبی میدی خاله. همینطور که کیانا را در آغوش دارم سعی می کنم علی را هم بغل کنم و ببوسم. مثل اغلب پسربچه ها از این که صورتش را ببوسند خوشش نمی آید. دستش را می بوسم و می پرسم داری چه بازی می کنی؟ شانه هایش را بالا می اندازد و خاموش نگاهم می کند. بچه ها را به حال خودشان می گذارم و کنار خانم رحمانی و محترم، خواهر تقی، می نشینم. در خیالم نرگس را هم کنارشان می نشانم و خاموش نگاه شان می کنم. زنانی را می بینم که چون بسیاری دیگر از زنان و مادران ایرانی در کوره های داغ زندگی سخت سیاسی، چون فولاد آبدیده شده اند. زنانی که نه سوز زمستان و نه خورشید سوزان تابستان و نه حتی بازیگوشی های دلفریب بهاری نتوانسته آنان را از دیده بانی مادرانه فرزندان این سرزمین غافل کند. مادران و زنانی که قدرت یافته اند تا با متانت با سختی ها روبرو شوند و احساسات شان را مخفی کنند تا مبادا احساس شان آنها را از عقلانیت انتخاب های زندگی ساز باز دارد؟! از خانم رحمانی احوالپرسی می کنم و از حال و روز بچه ها جویا می شوم. با چشم اشاره ای به بچه ها می کند که ظاهر مشغول بازی اند، اما انگشتان کوچک شان که بی حرکت روی کیبورد قرار گرفته به ما می فهماند که تمام حواس شان پیش ماست. خانم رحمانی نگاهم می کند و لبخندی می زند. افکار یکدیگر را بی یاری کلام می خوانیم و حرف یکدیگر را بی نیاز از پرگویی های رایج در می یابیم. نگاه و لبخند و سکوت... سکوت. کیانا که سکوت ما را می شنود ، چشم از صفحه مونیتور برمی دارد و به من می گوید: «خاله مامان نرگس رفته دانشگاه درس آزادی بخونه، من بهش میگم زودتر بیاد، من دلم براش تنگ شده، ما کوچیکیم و نمی تونیم بریم دانشگاه مامان.» خانم رحمانی سرش را بالا میگیرد تا اشکی که در چشم اش لانه کرده را به جای نخست اش برگرداند. محترم در حالیکه چایی تعارفم می کند به صدای بلند می گوید همه ما دعا می کنیم تا مامان نرگس هر چه زودتر درس اش تموم بشه و پیش علی و کیانا برگرده. در این موقع زنگ در را می زنند. خانمی از اقوام با دخترک خردسال اش به دیدن خانم رحمانی و بچه ها آمده اند. دخترک برای علی و کیانا پفک آورده. محترم می گوید نه لطفا، نرگس گفته بچه ها پفک نخورند برای سلامتی شان خوب نیست. خانم رحمانی از سر مهمان نوازی و برای این که مبادا دل کودکی بشکند، دستی بسر دخترک می کشد و پاکت پفک را باز می کند و به خنده می گوید اگر هر کدام از ما فقط یکی دوتا پفک کوچولو بخوریم طوریمان نمی شود. من رو می کنم به سمت علی و می پرسم علی جونم چرا چرا هر چی خوشمزه تره ضررش بیشتره؟؟ علی سرش را بالا می آورد و نگاه پرسشگرش را به من می دوزد و سرش را به تندی تکان می دهد و قاطع و صریح می گوید نمی دانم. و پفک درشتی